به گزارش طنین باران، نیان جبرئیل‌پور، کودک شش‌ساله‌ای که در سکوت خانه پدرش در بوکان ماه‌ها مورد آزار جنسی و شکنجه قرار گرفت، در زمستان گذشته بر اثر شدت جراحات جسمی و سوختگی‌های گسترده جان سپرد. حالا، با گذشت حدود شش ماه از این فاجعه، حکم اعدام متهم اصلی که به تجاوز و قتل او اعتراف کرده بود، صبح روز شنبه ۲۱ تیر ۱۴۰۴ در ملأ عام و با حضور خانواده و شهروندان بوکانی اجرا شد.
روایت آغاز فاجعه
ماجرا از زمانی آغاز شد که مادر نیان، به دلیل خشونت خانگی، مجبور به ترک خانه و بازگشت به خانه مادرش شد. پدر، حضانت دختر را برعهده گرفت و در ادامه، خانه را در اختیار زنی اهل سقز قرار داد که با او روابطی خارج از چارچوب خانواده داشت. بنا بر تحقیقات دادسرا، برادر ۱۹ ساله این زن که گاه به خانه رفت‌وآمد می‌کرد، در مدت ۶ ماه بارها نیان را مورد تعرض و شکنجه قرار داد.
در روز حادثه، پس از آخرین مورد آزار، کودک در حالی به بیمارستان منتقل شد که آثار سوختگی با آب جوش، کبودی‌های گسترده، و جراحات جدی بر بدنش دیده می‌شد. کادر درمان، با وجود ادعای پدر مبنی بر «خوردن قرص»، به موضوع مشکوک شدند. کمی بعد نیان جان باخت و روند بازداشت و پیگیری قضایی آغاز شد.
مادر: سه سال و نیم از دخترم بی‌خبر بودم
فرزانه رحمانی، مادر نیان، در مصاحبه‌ای گفت: «از زمانی که همسرم مرا از خانه بیرون کرد، اجازه نداد نیان را ببینم. با وجود حکم دادگاه، نتوانستم او را پیدا کنم. حتی یک‌بار برای تولدش هدیه بردم، اما نیاوردنش و فقط توهین شنیدم. هرچه به دادگاه و کلانتری رفتم، گفتند اول پیدایش کن، بعد اقدام می‌کنیم.»
او همچنین تأکید کرد که آثار شکنجه باید برای پدر قابل مشاهده می‌بود. مادر نیان معتقد است روایت رسمی درباره مسئولیت فرد ۱۹ ساله، تمام واقعیت ماجرا نیست و همچنان پدر را مسئول اصلی می‌داند.
دستگیری و رسیدگی فوری
پدر نیان، زن سقزی، مادر زن و جوان ۱۹ ساله متهم به تجاوز، همگی بازداشت شدند. ناصر عتباتی، رئیس کل دادگستری آذربایجان غربی، گفت: «این پرونده با قاطعیت و فوریت و با رعایت کامل تشریفات قانونی در دستگاه قضایی رسیدگی شد. دادگاه بدوی متهم ردیف اول را به اعدام در ملأ عام محکوم کرد و حکم پس از تأیید در دیوان‌عالی کشور اجرا شد.»
نگاه جامعه‌شناسانه: وقتی طلاق و فقر، بستر جنایت می‌شود
دکتر علیرضا شریفی‌یزدی، روان‌شناس اجتماعی، در تحلیل این فاجعه گفت: «کودکان بزرگ‌ترین قربانیان طلاق‌های خشونت‌بار و خانواده‌های بی‌ثبات هستند. متأسفانه والدین در چنین شرایطی، گاه کودک را به افرادی می‌سپارند که حتی شناخت درستی از آن‌ها ندارند. عمو، دایی یا دوست و شریک زندگی جدید الزاماً انسان‌های ایمنی نیستند.»
او افزود: «سازمان بهزیستی، با وجود محدودیت‌ها، باید از طریق دفاتر اجتماعی محلی، نظارت مداومی بر خانواده‌های پرریسک داشته باشد. نیان یکی از ده‌ها کودکی‌ست که اگر نظارت و رصد مؤثر وجود داشت، شاید امروز زنده بود.»
شباهت با پرونده آرین گلشنی
پرونده نیان، یادآور ماجرای «آرین گلشنی»، دختربچه ۹ ساله‌ای است که در سال ۱۳۷۶ پس از شکنجه‌های متعدد در خانه پدر و برادر ناتنی‌اش جان باخت. آن پرونده نیز با حکم اعدام برای نوجوان متجاوز و زندان برای پدر و نامادری پایان یافت، اما جامعه هیچ‌گاه فراموش نکرد که چرا چنین فجایعی تا لحظه مرگ کودک، پنهان می‌ماند.
